شال و کلاه میکنم  و همون نیم بوت های مشکی

رو میپوشم و میزنم تو دل خیابون ولیعصر

و به این دوره از زندگیم فکر میکنم  که کجاش الان ایستادم

به اینکه زندگی دست منو گرفته و داره به کجا میبره

ساعتمو نگاه میکنم و بعد فراموشی طعم تلخ چایی

یادم میاد

که

زندگی رو به عقب نداره !

مگه عقب عقبی بلده راه بره !؟

ایمان دارم که رو به عقب نیس
به قول صبا خودمونو بندازیم تو جریان سیال زندگی .

جای خوب میره مارو

اگه خودمونم بخوایم